O S I O Ł E K

TREŚĆ POWIEŚCI

 

Osiołek to powieść, która w żartobliwy, ironiczny, a nierzadko  groteskowy sposób przedstawia  starcie walczących ze sobą stron: liberałów i konserwatystów. Jej bohaterami są zwierzęta, a akcja dzieje się we wspólnej  zagrodzie. Czytelnik śledzi więc   demonstracje, manify i starcia  zwalczających się oponentów a także chwile zgody i wspólnego działania. Główny bohater, mały osiołek, próbuje wpłynąć na wydarzenia i po swojemu jakoś je zrozumieć. Jego pomyłki i niepowodzenia stają się w utworze dodatkowym  źródłem wszechobecnego humoru.  Nad całą powieścią rozpościera się także dyskretna nutka refleksji, w której naiwna filozofia najgłupszego członka zagrody – tytułowego Osiołka – okazuje się drogą do swoistej mądrości.

 

TRADYCJA LITERACKA

 

   W  Osiołku  odległym echem brzmią  tony różnych  tradycji literackich – z jednej strony  należących do nurtu literatury naiwnej, takich  jak Kubuś  Puchatek czy Mały Książę,  z drugiej – odzywają się dylematy widoczne w  literaturze spod znaku ironii, groteski i absurdu; są to  pytania o sens, kierunek i koszty rozwoju cywilizacyjno-kulturowego. Akcja rozgrywająca się w zagrodzie, będącej metaforą świata, antyutopijny wydźwięk całości kieruje też w stronę najbardziej oczywistego skojarzenia: jest nim Folwark zwierzęcy Orwella. Osiołek znacznie przekracza jednak horyzonty  obecne  w dziele znanego pisarza. Użycie  języka naiwnego, w którym główny bohater  kreuje siebie jako  głupiego  i mądrego  zarazem, rozwiązuje podstawową trudność, przed którą staje pisarz współczesny, który chce mówić o wysokich wartościach. Jest to bowiem wielkie pytanie ponowoczesności: jak można mówić o tym co ważne i piękne   w języku obecnego czasu, czyli w ramach dykcji ironicznej?  Nie jest to możliwe przy użyciu istniejących dziś  języków literackich. Sięgnięcie po świadomość naiwną daje taką możliwość: chroni świat Osiołka przed  aksjologią wszechogarniającej dekonstrukcji, przenikającą współczesną literaturę i jej dzisiejszą recepcję. Naiwność jest bowiem językiem dziecka, reprezentuje świat, który nie został (jeszcze?) zakwestionowany przez  agresywne i redukcyjne stylistyki  literatury współczesnej.  A zatem podobnie jak  dziecko znajduje się w każdej kulturze   pod specjalną ochroną, tak też chroniona jest dziecięca świadomość, wraz z  wartościami, które w rodzą się w  jej obszarze.   I więcej jeszcze: Osiołek  wciąga stylistykie dekonstrukcyjne: ironię, groteskę i absurd w służbę  wartościom wysokim. Stają się  one narzędziami  walki prowadzonej  w imieniu  zakwestionowanego przez (po)nowoczesność świata. Kpina, ironia, groteska i absurd stają  teraz po stronie  tego, co wzniosłe i jest to jedna z ciekawszych cech tej powieści. 



Dodaj komentarz






Dodaj

© 2013-2024 PRV.pl
Strona została stworzona kreatorem stron w serwisie PRV.pl